Yiruma.

                                                                                                      ***

-Moi drodzy ! Mamy w klasie nowego ucznia. - odezwala sie nauczycielka - Witaj Alex. Opowiedz nam troche o sobie.

Chlopak z wymuszonym usmiechem i zyczliwoscia (widac nie chcial nic o sobie mowic) odparl - Jestem Alex jak  juz zdazyla powiedziec wasza nauczycielka. Podobnie jak wy mam osiemnascie lat. Pochodze ze Szwecji. Moi rodzice sa polakami. przenioslem sie tutaj poniewaz ojciec znalazl lepsza prace. Tak wiem to malo prawdopodobne, ale jednak. Moge juz usiasc?

- Tak oczywiscie. - Alex rozejzal sie po klasie. Wybral miejsce w ostatniej lawce obok Zuzy. Kazdy byl zdziwiony. Tym bardziej dziewczyny, ktore juz gwalcily go wzrokiem. Dlaczego wybral wlasnie jej lawke? - Moge sie dosiasc? - Zapytal. Jego zileone oczy byly teraz tak intensywne, ze nikt by sie nim nie oparl. - Jasne. Siadaj. - Odpowiedziala dziewczyna. Nigdy nie uwazala sie za pieknosc. Byla drobnej budowy, miala kasztanowe wlosy i wielkie niebieskie oczy. Zwyczajna dziewczyna.

Reszta dziewczyn obserwowala ich z zazdroscia zadajac sobie w myslach pytanie 'czemu nie ja?' Ale czy rzeczywiscie chcialyby przezyc to samo? Dzwonek. Kolejna przerwa spedzona w tym samym miejscu. Lawka obok boiska. Zawsze siedziala tam otoczona wianuszkiem kolezanek. Nie wiedziec czemu wszystkie daly jej spokoj. W myslach Zuzy plataly sie wydazenia z ostatnich dni. W pewnym momencie ukula ja w myslach jedna rzecz... 'Jak ona wlasciwie umarla?' Jej matka bardzo ja kochala. Przeciez nie mogla odebrac sobie zycia majac ja. Ale tak wlasnie mowili ludzie i lekarze. Podobno nawdychala sie gazu... Ten natlok mysli przerwal Alex siedzacy na lawce juz dluzsza chwile.

- Czesc.

- O... Hej. Co ty tu robisz? Myslalam ze dziewczyny juz zdolaly cie calkiem omotac.

- No masz racje. Ale zdazylem uciec. - Wyszczerzyl do niej swoje doskonale biale zeby- A ty co tu robisz sama ?

- Chyba zauwazyles, ze za mna nie przepadaja...

- Nie. Ale ja chetnie dotrzymam ci towarzystwa. Jesli pozwolisz oczywiscie...

- Jasne.

Siedzac tak i rozmawiajac o tematach zupelnie nie waznych i proznych coraz bardziej sie do siebie zblizali.

Dzwonek. Kolejna lekcja. Dalej byli razem. Mimo ze Zuza nie chciala mowic mu pewnych rzeczy to czula ze cos pcha jej mysli ku temu. Nie znala wczesniej takiego uczucia. Jednak gdzies w podswiadomosci cos koilo te jej obawy i uznala to za cos dobrego.

Minal miesiac. Towarzystwo Alexa nie uleglo zmianie. Zuza czula ze musi mu opowiedziec o tym co stalo sie z jej mama. Tak tez zrobila. Alex zadowolony z tego faktu zasial w niej ziarnko niepewnosci...

- Wiem o wszystkim. Chyba czas zebym cos ci opowiedzial...

                                                                                             ***

Godzina okolo 19:00. Alex zabral Zuze do swojego domu. WIelkiego i drogo zdobionego.

- Masz piekny dom - powiedziala z uznaniem.

- Dzieki. Chodzmy do piwnicy. Musze ci cos pokazac. To co zobaczysz moze byc dla ciebie szokiem. Nie mozesz o tym nikomu powiedziec.

- Obiecuje.

Zmierzali w kierunk piwnicy. W glowie Zuzy plataly sie rozne mysli... Nie ukladala w nich jednak czarnych scenariuszy. Cos lagodzilo jej strach. Alex stanal przed dzwiami i odwrocil sie do niej. - Musisz poznac prawde o swojej mamie...o jej smierci... - Otworzyl dzwi. Ich oczom ukazalo sie sredniej wielkosci pomieszczenie wypelnione regalami z kisiazkami i malym stoliczkiem.Obok stalo biurko i dwie kanapy. Caly pokoj byl w kolorach brazu i burgundu, urzadzony w styli wiktorianskim podobnie jak reszta domu.

- Co mialo mnie tak zdziwic? To zwykla biblioteka.

- Nie. - Alex usmiechnal sie ponuro. - Tutaj gromadzimy informacje na temat tych co zabili twoja matke. To magowie sprawiedliwosci...

                                                                                             ***

 Yiruma - River Flows In You