hello kitty

mamo, chciałaś nie chciałaś, ale sprawiłaś że byłem bardzo zaburzonym chłopakiem. Straciłem przez to większość wartościowych osób. Można rzec, że wszystko spiepszyłem. Moje myśli to przeskakiwanie między przykrymi rzeczami które się zdarzyły. Odpokutowałem swoje, a może nawet i więcej. Czuje niesprawiedliwość, że nie ma karmy, ze mimo moich większych starań zawsze wypadam gorzej. Że mimo starań jest źle. INNI NIE ROBIĄ NIC. Ja staje na głowie, ja się nie poddaje, pozwalam się nawet upokorzyć, nie potrafię już się nawet wyluzować, jestem jakby w pracy non stop, nie mogę spać, muszę naprawić przeszłość. Musze napisać do wielu osób. Chcę ich wszystkich znów i znów będziemy spacerować i się uśmiechać i robić jak dzieci głupie rzeczy i wypłakiwać problemy. Chcę też z kims zamieszkać w tym swoim pięknym złotym zamku... w moim samotnym, pięknym więzieniu. Teraz kiedy już jestem świadomy, pokorniejszy jest za późno. Nie wiem co kierowało mną kiedyś ...chciałem chyba tylko być szczęśliwy. Mamo, żałuję że żyje.