Dalej ciężko mi w to wszystko uwierzyć, ale TAK. THE STREETS 14 października na FreeForm Festival w Warszawie.

Ta wiadomość spadła na mnie wczoraj jak grom  jasnego nieba i nie potrafiłam nawet o 2 w nocy pohamować emocji. Uwierzcie, byłam i jestem najszczęśliwszą osobą na planecie.

To dziwne. Nie wierzyłam, że jeszcze przyjedzie, chociaż wiadome, że w sercu ciągle tliła się iskierka nadziei.

Cały czas żyłam w przeświadczeniu, że to jakaś lekcja od życia, że skoro 2 razy odwołał występ, w tym raz to zwił nam przecież sprzed nosa, to Wszechświat chce mi powiedzieć- NIE MOŻESZ MIEĆ WSZYSTKIEGO. Cóż, zważając na to, jak do tej pory wszystko szło po mojej myśli, sądziłam, że Mike to dla mnie lekcja pokory. Że i tak mam w życiu za dobrze. Ciężko było mi się z tym pogodzić, łez wylałam litry, nie wspominając o wielu nieprzespanych nocach, kiedy z muzyką Michaela w uszach zastanawiałam się, dlaczego ten ostatni raz nie mogło się udać. Pamiętam przecież, jaką miałam nadzieję, że zagra na Coke i jak płakałam, gdy okazało się, że jednak nie. Z niepokojem obserwowałam jego trasę i zastanawiałam się, czy jest jakaś szansa, żeby znalazł jeden termin na Polskę. 

A potem, w którymś momencie pogodziłam się z tym, że zostaną mi filmiki na YouTobe, radość innych ludzi przybijających mu piątki i przeświadczenie, że coś mnie ominęło. Wiedziałam tylko, że muszę przestać o tym myśleć. Słuchałam na okrągło jego 'Stay positive' i taka próbowałam być. Pojechałam na Coke. Na chwilę zapomniałam.

Aż do wczoraj, właściwie. Jednak pani psycholog miała rację. Jak czegoś się bardzo chce, to jakaś kosmiczna siła robi wszystko, żeby to się udało.

Do festiwalu jeszcze 50 dni, więc wiele może się po drodze wydarzyć. Ale tym razem musi się udać, prawda?

Chcę tylko stać przy scenie, wyśpiewując każde słowo razem z Mikiem. A później niech się dzieje, co się ma dziać.

Po prostu go kocham i jestem w stanie zrobić wiele, wydać ostatnie pieniądze, zawalić szkołę, byle tam być.

Trzymajcie kciuki.