Lubię opowiadać o czasach, które z braku dobrego określenia, nazywano złotymi.

Nie mam pomysłu na to zdjęcie.

Po prostu jest i tyle.

Marika je zrobiła.

Wtedy

gdy

wszystko było takie proste.

Jak ładnie powiedzieć o totalnej pomyłce swojego życia? Rozdarcie emocjonalne w fazie końcowej.

Chciałabym opowiedzieć wszystko, co się stało, ale po prostu nie mam tyle odwagi.

Może to i lepiej.

A ze spraw przyjemniejszych(względnie) - mam wzorowe zachowanie u prof. Anny Ź. i czuję się z tym jak ostatni lamer.

I jeszcze coś,

nie wiem, co.... jakby to wyśpiewał Rojek.

Intensywnie rozmyślam nad ulepszeniem swojej roli. Spodziewajcie się niespodziewanego.

Aha, i zapomniałabym: Kiedy szłam z Dorotą koryatrzem po coś (piszę tak nie dla tego, że nie chcę Wam powiedzieć - po prostu nie pamiętam), spotkałam Pana Doskonałego, który aktualnie nie jest do końca poskładany (nie wiem, czy odnosi się to do psychiki, czy fizyczności) i odziwo - zauważył moje egzystowanie w tym świecie.! ;D Takiej protekcji się nie spodziewałam.