265

Ferie... no i co z tego. Prawie, jakby ich nie było. Można jedynie trochę dłużej pospać, jedyna korzyść. Dziwny dziś dzień mam, zbyt nerwowa jestem, nie wiadomo o co mi chodzi. Skupić się nie umiem. Najpierw robię sobie zbyt napięty grafik, a później mam wyrzuty, że z czymś się nie wyrabiam. Dopiero luty (albo i już), a ja mam dość matury i wszystkiego, co związane ze szkołą, nauką i dalszymi planami. Ja wiem, że nie powinnam wybiegać aż tak do przodu, ale nic na to nie poradzę. Niby życia nie da się zaplanować, ale ja mam pewien schemat, którego się chcę trzymać. Ale i tak siedzą mi w głowie różne dziwne rzeczy. tochę nie rozumiem mentalności świata. W dziwnych czasach przyszło mi żyć. Czy istotą życia jest wykończyć się zdobywając wszystkie najwyższe szczyty? Czy to naprawdę jest najważniejsze "coś osiągnać", "być kimś", "mieć", "posiadać", jak to się mówi, czy jednak ważniejsze jest "być"... Być szczęśliwym, spokojnym, kochać, mieć przy boku tę jedyną, najważniejszą osobę, wspaniałych ludzi wokół siebie, przyjaciół, rodzinę, dach nad głową, ("mieć"  tutaj nie w sensie czysto materialnym, tylko w głębszym znaczeniu). Poza tym, co mnie też dręczy, nie rozumiem, jak można jechać do Katowic przez Warszawę i ciągle cisnać kwadratowy kamień pod górkę. A do tego wszystkiego obowiązują zasady nieustannego wyścigu szczurów. Porąbany śiwat. Nie mogłoby wszystko być proste i oczywiste? Nie, wszystko musi być 500razy utrudnione i, co gorsze, pomimo tego dawać mniejsze możliwości. Stąd też mam taki mętlik i stwierdzam, że to nie tylko czasy są dziwne, ale i przestrzeń, w której się obecnie znajduję. Ech, znów mnie bierze na ciężkie rozkminy... ;) 

A jutro, jutro, jutro..... uwaga, uwaga.... badum tssssss: SLASH ! SLASH ! SLASH ! :D