hgjjmjmh

On był dla mnie ideałem. Dalej jest. Nigdy nie mogłam trafić na nikogo lepszego i pewnie nigdy nie trafię. Kochałam go jak szalona. Początkowo strasznie się przed tym wzbraniałam, ale stało się i nie żałuję. Nie żałuję żadnej chwili z nim spędzonej, bo każda była najszczęśliwsza w moim dotychczasowym życiu. A najbardziej kochałam patrzeć na niego. Nie dotykać, nie rozmawiać, nie robić coś. Po prostu patrzeć. Był dla mnie kimś, dla kogo poświęciłabym wszystko, nawet własne życie. Dla niego wybrałam studia w miejscu zamieszkania, chociaż od zawsze marzyłam o Krakowie. Trochę dla niego się zmieniłam. Zaczęłam czytać o tym, co go interesuje, żeby mógł ze mną o tym rozmawiać i się nie nudzić. Codziennie myślałam, co będziemy robić, żeby go zaskoczyć, zrobić mu niespodziankę. Kiedyś czekałam na niego o 23.00 pod blokiem, bo pracował na drugą zmianę i mieliśmy się nie widzieć cały tydzień.

A teraz myślę, że poczekam na niego. Choćbym miała być nieszczęśliwa i samotna do końca życia, to będzie to mój świadomy wybór. Bo po co mi żyć, skoro mojego ideału nie ma przy mnie?