usiadł sobie człowiek

Usiadł sobie człowiek, pomyślał i gorzko zapłakał.

Zapłakał bo nie zrozumiał, zdziwił się i pojąć usiłował. Wspomniał chwile pieczołowicie z pamięci wymazane, przywołał dźwięk śmiechu najmilszego, zapach zimnego mleka porannego,  przytulność miejsc z dawna nieodwiedzanych. Usłyszał, poczuł, zobaczył.

I nie zrozumiał.

Przez moment poczuł wielką energię, pobiegł więc przed  siebie ścigając się z wiatrem, za plecami wciąż słysząc śmiech najwspanialszy. Odwrócił się, ale już nic ujrzał, zatęsknił i zapłakał. 

Usiadł sobie człowiek, pomyślał i gorzko zapłakał.

Zapłakał bo nie zrozumiał, myślał i kombinował. Próbował dogonić myślami czas niesłusznie miniony, zrozumieć przyjaźń niesprawiedliwie zapomnianą, zapomnieć, wymazać, pieczołowicie.

Żalu się nie da zapomnieć - jest jedynym nieprzemijającym dowodem na to, że naprawdę.... to wszystko działo się naprawdę.

Nigdy więcej nie witaj mnie w ten sposób.

Cholernie tęsknię,

z dedykacją dla O.K. ;*