O sobie: Wredna? Mało powiedziane. Zimna? Jak lód. Można tak o niej powiedzieć... jeśli nie zna się jej prawdziwej natury. Wydawałoby się że to co ludzie o niej mówią, wcale jej nie dotyka... Ale była to tylko dobra gra... Naprawdę bardzo cierpiała z powodu tych wszystkich wyzwisk na szkolnych korytarzach... Kiedy przychodziła do domu płakała. Nie miała nawet z kim porozmawiać. Mieszkała z siostrą. Ich rodzice dawno je zostawili, a jej siostra tylko praca, dom, studia.. - i tak w kółko. Nikt nie wiedział w jakiej jest sytuacji. Nikogo to nie obchodziło. Pewnego dnia nie wytrzymała. Wybiegła z szkoły z łzami w oczach. Uciekła do parku. Nie wiedziała co chce zrobić ze swoim życiem, czuła tylko jak bardzo krwawi jej serce. I wtedy pojawił się on. Obją ją, pocałował w głowę i powiedział: Będzie dobrze, nie płacz już, prosze. Nie wiedziała kim był. Podniosła wzrok i zobaczyła piękne, brązowe oczy. Utonęła w nich. Patrzyła na niego i nie wiedziała co powiedzieć. Jestem Marcin - powiedział - chodzimy razem do klasy, wiesz.. Jesteś taka piękna. i pocałował ją. Wtedy po raz pierwszy poczuła, że jest naprawdę szczęśliwa...
