Roooma:)

Jest takie przedziwne uczucie - jakaś osobliwa tęsknota serca,

kiedy chciałoby się być przy kimś, pomóc, a ma się świadomość, że to nie jest miejsce dla nas...

Że tej ktos potrzebuje kogoś innego. 

I choćby się zdobyło gwiazdkę z nieba, to wszystko na nic... 

Tak jakoś nic się ostatnio nie układa. 

Mam wrażenie, że potrafie jedynie ranić ludzi. 

Szukam w sobie tej Oli jeszcze sprzed dwóch lat i nie mogę jej oznaleźć. 

Zagubiła się pod stertą przeżyć, uczuć...

Myślę o tych, którym nie było dane spokojnie wrócić do domu

I zastanawiam się, jaki Pan Bóg ma plan, zabierając do siebie matki i ojców, którzy powinni być tu z dziećmi, 

a pozwalając żyć mi, od której nic nie zależy...

Chcę jednak wierzyć, że ma to jakiś sens, nawet jeśli teraz tego nie dostrzegam. 

W życiu nie przypuszczałam, ze największą radość będzie mi sprawiało granie z dziećmi:) 

50 par wpatrzonych w gitarę oczu, które cieszą się każdym zaśpiewanym dźwiękiem:) 

Tyle mają w sobie energii i radości.. Cudowne są, naprawdę:) 

Milion pytań na sekunde, rączki ciągle w górze i jak tu ich nie kochać:) 

Mam nadzieję, że to wszystko ma jakiś sens... Mam nadzieje...