Bądź przy mnie blisko...

"Boże, daj mi cierpliwość, bym pogodził się z tym, 

czego nie jestem w stanie zmienić. 

Daj mi siłę, bym zmienił to, co zmienić mogę. 

I daj mi mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego."

Marek Aureliusz

Kotka mojego kota -odsłona druga :)

Wydaje mi się, że powyższy cytat przeczytałam jakiś czas temu na blogu Pamiętniczka, który nie wiedząc czemu zagubił się w przestworzach nieobliczalnego świata.

Ostatnio tylko pogrążam się w przygnębiającym jesiennym nastroju. Przeczytałam znakomitą książkę "Mistrz i Małgorzata", która spoczywa nieopodal mojej ręki i gdy tylko wzrok spełza na okładkę, to myśli zajmuje rozczarowujące zakończenie. Oczywiście przy ostatnich stronach miałam trudności z zrozumieniem słów, widok był zamglony bezbarwną poświatą łez, które nie chciały jednak opuścić tego ciasnego wnętrza. Uczucie spajające dwojga głównych bohaterów było wybrakowane w namiętność, wybujałość, finezyjne dialogi, chociaż muszę przyznać, że bardziej zawiódł mnie sam papierowy Mistrz niż rozgorączkowana Małgorzata. Obejrzałam również odcinek anime byleby tylko uśmierzyć ból i zapełnić pustkę pozostałą po przemęczeniu, zszarpanych nerwach i pewnych sytuacjach, które najchętniej wyklęłabym ze swojej pamięci. Zostałam zraniona ekspansją podenerwowania i niepotrzebnej złości, ale nic to, nie po raz ostatni, nie po raz pierwszy. Mi również wiele brakuje do doskonałości, boję się jednak niektórych wypowiedzianych słów i odczuwam potrzebę ich wyjaśnienia, co ostatnio również nie idzie. Spędzam wieczór na przeglądaniu liryki o różnorakiej tematyce, jednak głównie natrafiam na miłosne wiersze wybitnej Haliny Poświatowskiej. Marnotrawię go i jednocześnie wyzyskuję z niego potrzebny czas na odpoczynek po kolejnym ciężkim tygodniu. Och, dlaczego nawet nie zauważyłam, że garstka znajomych tak diametralnie się zmieniła? Dlaczego osoba obdarzona mocą spajania ludzi, z którą wiązałam tyle nadziei, nagle ukryła się w cieniu i rozkoszuje się tym, co przysłoniło kompletnie horyzont zdrowego rozsądku? Podobno życie karmi nas tym, co sami z siebie dajemy, jednak są pewne granice, których w moim mocno subiektywnym mniemaniu nie przekroczyłam. A jednak więzi nie są wcale takie niestabilne, one zwyczajnie nie istnieją.

Może jeszcze przyzwyczaję się do nowej sytuacji w szkole, może jeszcze wrócę mentalnie do tego stanu, który najbardziej uwielbiam?

Ach i jeszcze na deser coś dla podniebienia skrytego artysty i wielbiciela sztuki:

Halina Poświatowska

Bądź przy mnie blisko

bo tylko wtedy

nie jest mi zimno

chłód wieje z przestrzeni

kiedy myślę

jaka ona duża

i jaka ja

to mi trzeba

twoich dwóch ramion zamkniętych

dwóch promieni wszechświata

Madzioool