Kamerka. <3

Dzisiaj, susząc i prostując włosy, zaczęłam niby

dialogowo opowiadać komuś w myślach moje dziecinstwo,

mniej-więcej do drugiej gimazjum. I chociaż wczesniej

robiłam to dosyć często, dopiero dzisiaj wpadlam

na kilka prawidłowości przyczynowo-skutkowych o

których wcześniej nie myślałam. Może nie zmieniają

one niczego, jednak troszeczkę większy sens widzę we

wszystkim chyba.

Mam wrażenie, że mój urojony letarg jest tylko

urojony, a ja za bardzo skupiam się w dalszym ciagu

na sobie, chociaż ponoć to nawet zdrowo tak skupiać

się bardziej na sobie. A skupiajac się na sobie

pozostaję skupiona, co już jest sukcesem w ogóle

być na czymkolwiek skupionym, przynajmniej dla mnie.

Dziwne to uczucie, bo ja np. boję się starości i nie

mogę patrzeć na starość bliskich mi ludzi, którzy w moich

oczach nigdy nie powinnisi się starzeć. Bo ja się czuję jeszcze

za młoda i za mało odpowiedzialna. I dlaczego ja tak się

teraz tym przejmuję, to chyba mam wrodzone już i moja

taka cecha, że juz tak mam, że się przejmuję.

I nigdy nie doceniam, kiedy wyjezdzam gdzieś dalej.

Muszę bardziej doceniać. Dewiza na październik

-bardziej doceniać, mniej się przejmować.

Dinozaur Gertie, 1914

http://www.youtube.com/watch?v=UY40DHs9vc4