Tak, chciałem napisać kilka mądrych słów o jakiejś ważnej wartości w życiu, ale tego nie zrobię. Nie chce silić się na wymyślanie czegokolwiek, ani wstawianie cytatów, które czasami powodują, że znów mam siłę, odczuwam wewnętrzny impuls do jakiegoś działania, a innym razem powodują we mnie przybicie, taki stan pustki wewnętrznej, którą teraz przeszło mi przeżyć. Nie potrafię sam sobie w żaden sposób pomóc,  nawet tego nie chce, nie czuję takiej potrzeby, żeby znów próbowac spotkać się z kimś, zrobić coś z przyjaciółmi, silić się na lekki ruch warg do góry. Potrzebuję przez pewien czas zostać tylko sam ze sobą, własnymi myślami i rozterkami. Nie będę w tej chwili w stanie docenić tego, że ktoś próbuje mi pomóc- wiem, że się stara... Przepraszam, ale w moim życiu zagościła pustka, którą mogę zapełnić tylko jedną substancją, jednym gestem, jednym słowem, tylko jednej osoby...

Może do pogłębienia tego stanu przyczynia się nieustający deszcz, te mikroskopijne kropelki tworzące mżawkę, która tylko rosi moje skronie, ale i te wielkie krople tworzące ulewę, zmywające ze mnie resztki przemyśleń dotyczących tego co było, moją udręką stała się teraźniejszość, a największą zadrą w sercu niewiadoma przyszłość wyłaniająca sie z przeraźliwej ciemności... 

Taki stan potrwa jeszcze chwilę, ale kiedy nadejdzie słońce pewnie nadejdą i dobre dni, czekam na nie z utęsknieniem, bo teraz nawet cięzko mi z samym sobą, w totalnej samotności. Potrzebuję Cię, ale zrozum także moje życie.