ukryty

Czytając książki najczęstszą uwagę przykuwają portrety psychologiczne bohaterów, ich nieznana tajemnicza część duszy, którą autor stara się nakreślić. Dokładne przedstawienie sytuacji, wewnętrznej sytuacji osób, których nie znamy wpływa na nasze samopoczucie i głębie przeżywanych doznań. Szeroki wachlarz najrozmaitszych uczuć, począwszy od miłości, szczęścia, radości, poprzez rozgoryczenie, zwątpienie, cierpienie do gniewu, nienawiści i złości. Czy ja nie znam tych uczuć? Niech każdy sobie zada to pytanie i szczerze przed sobą samym na nie odpowie. Jak wiele razy czułem się smutny, załamany tym co mnie otacza- ta szarością dnia codziennego, tymi nieoczekiwanymi zdarzeniami, które się przytrafiły, tym życiem! Mało razy płakałem myśląc o tym co bezpowrotnie zniknęło, czego nie da się przywrócić żadną siłą, mało razy patrzyłem w puste miejsce przy stole, mało razy oglądałem czarno-białą fotografię? Ile to razy czułem się poniżony, zawstydzony, zagubiony, ale też ile razy czułem dumę, radość i zadowolenie? Często płakałem, ale ze szczęścia, że spotkałem na swojej drodze ludzi, którzy przynieśli pomoc, wybawienie, zobaczyłem miejsca, z którymi wiąże się cały ogrom cudownych wspomnień, byłem zupełnie kimś  innym&    Tak teraz patrząc w pulpit, myślę sobie czy zwykły człowiek nie może czuć w ten sposób- w ten doniosły, dobitny, głęboki wręcz mistyczny! Czy wieśniak, mieszczuch, prezes, menel i inny alkoholik nie może czuć tego samego co wykreowany bohater książki, której strony przerzucamy. Odpowiedź jest najprostsza na świecie: tak! Wiem o tym, choć chyba nie zawsze jestem o tym przekonany&