Nightmare.

Dawno nie pisałam, chociaż może powinnam. Wtedy to pomagało, nie mam pojęcia jaki efekt miałoby teraz. Chociaż teraz mam już z kim rozmawiać i nie muszę tego wszystkiego w sobie dusić. Chociaż czasem chcę. Dlaczego? Bo to, że ja chcę coś powiedzieć, nie znaczy, że ktoś chce tego słuchać? Bo uważam, że jestem chodzącym problemem i nie chcę sobą nikomu głowy zawracać? Bo każdy ma swoje życie i swoje ważne sprawy, a moje problemy bardzo rzadko uważam za prawdziwe, warte uwagi - reszta to moje wymysły? Chyba wszystko po trochę.

Gdybym miała więcej czasu pewnie i bym więcej napisała. Nikt z zewnątrz nigdy nie miał tu dostępu więc zawsze mogłam pisać, co po prostu czuję. To co czuję teraz? Jestem w końcu szczęśliwa, bardziej niż kiedykolwiek byłam. Ale to też ponosi za sobą konsekwencje i różne zmiany - nie zawsze na dobre. Muszę się jeszcze wiele nauczyć, ale wiem co się we mnie nie zmieni - choćbym gadała bez sensu, to nigdy się nie poddam. Nawet jak nagadam, że to zrobię, to wiem, że sobie na to nie pozwolę. Tylko to, że ja z kimś jestem szczęśliwa, nie znaczy, że ktoś ze mną. Ostatnio jakoś mam co do tego coraz większe wątpliwości. 

Czas na biochemię, może uda się wywalczyć przedtermin... Szanse są małe, ale są i nie odpuszczę. Jak zawsze. Tylko nie lubię cierpieć na nałogowy brak czasu. Chociaż chyba sama siebie lubię zestresować, a nie mam go aż tak mało. Ale skoro taki rodzaj motywacji działa, to czemu nie.

"Was it all too much or just not enough? Wake me up, I'm living a nightmare!"