...

` wiesz? cza­sem gdy tak na ciebie pat­rzę i sta­ram się wyczy­tać coś z two­jego wy­razu twarzy, uświada­miam so­bie, że ty pat­rząc na mnie nie sta­rasz się na­wet uświado­mić so­bie, że na mnie spoglądasz. 
` nig­dy o tym...
` nie myślałeś? wiem. nie mar­tw się, wiem wszys­tko o to­bie. wiem, że nig­dy o tym nie myślałeś, bo widzę kiedy się nad czymś zas­ta­nawiasz, a kiedy uda­jesz. wys­tar­czy, że na ciebie spoj­rzę, a widzę wszys­tko. bo czuję się tobą.
` wiesz...
` wiem. nic nie mów. widzę, że two­je oczy nie pat­rzą na mnie, by zo­baczyć. widzę, że pat­rzą na mnie tyl­ko po to, żeby spra­wiać wrażenie, że coś widzą.
` pozwól mi tyl­ko po­wie­dzieć...
` że mnie nie kochasz? wiem. już mi to mówiłeś. ale ja nie wie­rzyłam, nie wie­rzyłam dopóki nie spoj­rzałam na ciebie i nie od­na­lazłam w twoich oczach drwi­ny z mo­jej miłości. wte­dy uwie­rzyłam. ale wiesz? mi­mo wszys­tko, mi­mo te­go strachu przed od­rzu­ceniem i żalu, że już wiesz, że znasz in­ten­cje moich ciągłych spoj­rzeń... mi­mo te­go, że zra­niłeś mnie tym jed­nym uśmie­chem... ja na­dal cię kocham. bo widzę w to­bie coś więcej niż drwinę. widzę w to­bie ja­kiś ro­man­tyzm. przez iro­nię i aro­gan­cję widzę ciebie. wdzierając się w głąb two­jego spoj­rze­nia, pop­rzez idiotyzm, płyciznę i nietakt, dos­trze­gam głębię two­jej oso­bowości i nieśmiałość.
` ty mnie znasz. nap­rawdę.
` wiem. tyl­ko ja tak nap­rawdę znam ciebie. nie te­go cho­rego blon­dy­na z idiotycznym po­dejściem do wielu spraw i życia. nie je­go, tyl­ko ciebie - ...