Po wielu godzinach czekania na dworze, wchodzę do małego pomieszczenia w żadnym aspekcie nieprzygotowanym do takiego przedsięwzięcia. Zamiast równej podłogi była kostka chodnikowa, więc jak tu dobrze zaprezentować się w szpilkach? Pod ścianą siedzi pięć osób a wśród nich ukochany Producent. I co robili? JEDLI GOFRY! Okej może za bardzo na nich wsiadam, przecież każdy może jeść&ale& Wszyscy byli na głodzie, nikt nic nie jadł od rana (w moim przypadku od popołudnia poprzedniego dnia) a oni siedzą i rozmawiając z nami jedzą gofry z bitą śmietaną. Na rozmowę wchodziło się w grupach po sześć osób. Zazwyczaj grupa wychodziła po 20/30 minutach dlatego tak długo to zajmowało. Na nieszczęście byłam pierwsza a jury było już zmęczone co można było wywnioskować po twarzach. No to pani Gabrysia  wychodzę z szeregu, uśmiecham się, mówię dzień dobry. Masz trzy minuty. Mów No i właśnie wtedy zapomniałam jak mam na imię. Nigdy nie miałam problemu z publicznym wystąpieniem ale wtedy zestresowałam się na maxa. Mówię skąd jestem, ile mam lat, takie podstawowe pierdoły. Masz chłopaka?  mam. Jest tu dziś z tobą?  nie. A czemu, a po co&? Bla bla bla&. Po co te pytania? Jak dla mnie to bez sensu, no ale potulnie odpowiadam. Co twój tata powiedział jak cię tu przywoził? Myślę sobie, kurcze, nie powiem im, no muszę zatankować samochód powiedziałam, że mnie wspiera. Aha. Potem miałam się przejść po tym nierównym podłożu, ale dzięki doświadczeniu dałam radę i wyszło mi to nawet nieźle. I koniec. To tyle. A gdzie jakieś zdjęcia? Przecież mam na sobie kostium. Nie chcecie zobaczyć sylwetki? Nic, zero. Po całej rozmowie chwila na naradę jury i wynik. Nie, nie, nie, tak, nie, nie. Tyle. Od razu mówię&JEŻELI NIE JESTEŚ ZDESPEROWANY ŻE POWIESZ LUB ZROBISZ WSZYSTKO CO CHCĄ, ALBO NIE MASZ PATOLOGII W DOMU TO NIE PRZEJDZIESZ. Troszkę podłamana wróciłam do domu ale nauczyłam się pary rzeczy, które mogłam wykorzystać na następnym castingu, w Warszawie.