mało prawdopodobne, że stane się kimś kto jednoznacznie poda swoje skonkretyzowane plany z uczuciami razem wzięte...kiedykolwiek. to tak jakby ktoś kazał mi oddychać poodłaczeniu od respiratora. mało? nie, aż za dużo. zero spokoju, ciągłe gonienie za czymś co ciągle mi ucieka. totalny rozpierdol. wszystko nie tak jak być powinno. ani troche. ani odrobine. wszystko, zabierasz mi wszystko.

dramatyzuje? tak. robie to. i co z tego.

wysublimowane? ani troche. mało estetyczne? wręcz brzydkie.

za dużo szarości.

co ionnego czerń. ona jest piękna i taka elagancko taktowana w samej elagancji siebie. tak jakby ktoś chciał płacić za złoto. zupełnie bez sensu. tak samo czerń. nie dasię jej ubrudzić. bo niby czym? bielą? jakby jeszce ktoś z nas ją posiadał. ale nikt jej nie zna.

fundamentalność mojej osobowości jest tak rozległa, że nie ma nic ponad nie. jest tylko fundament, a tak konkretniej to jego ruiny, albo  zaczątki. jak kto woli. ja nie ogarniam. nie znam w tym momencie nikogo, włącznie z samą sobą. a skoro nie znam siebie to  niby jak mam czuć się osamotniona? a jednak...czuje się cholernie sama, bo skoro ja nie potrafie pocieszyć samej siebie, to niby jak zrobi to ktoś inny? jestem innym Tobą. zapraszam na spacer po szczęscie. kochaj, to fajne jest.

nie wybiorę osobliwego smutku połączonego z gorzką ironią. nie wybiore światełek ust wiosennego słońca, na które tyle czekałam.

ni kolorów.

 jedyne co to klawiature i myszke. czasem ołówek.

muzyke i to tak głośno by nie słyszeć otwierających się drzwi do sali kongresowej Rozumu i Serca. niech się zamkną oboje i to na choć krótką chwilke! a potem co?!

a potem...

"Ada powiem tylko tyle jedyne co Cię teraz wybawi
01:58:35
to stoicki spokój
01:58:39
i mówię to szczerze
01:58:42
chillout
01:58:47
od tego nie zginiesz "

A więc jednak...chillout.

Ada....chillout