"Nienawidzę z Tobą rozmawiać. Właściwie, nienawidzę nawet przebywać w Twoim towarzystwie. Nienawidzę, kiedy całujesz mnie w usta tak po prostu, zwyczajnie, jakbyś brał do ust kawał mięsa. Nienawidzę słuchać Twoich żartów i uśmiechać się, jakby mnie śmieszyły. Nienawidzę Twoego charakteru. Twojego mniemania o sobie. Twojego nazywania siebie tym, kim nie jesteś. Twoich sprzecznych zeznań i częstych wymysłów. Nienawidzę Cię."

Nienawidzę z Tobą rozmawiać.

Chciała mu to napisać. Tak cholernie chciała mu to napisać.
Kiedy znowu - celowo lub nie - po postu ją wyśmiał

     (po prostu znowu pokazał że umie wszystko lepiej i wie więcej niż ona)

miała ochotę po prostu rzucić go w ocholerę.
Nie mogła z nim już wytrzymać. Nienawidziła go, kiedy tylko pomyśała o tym kim jest. Nienawidziła go za każdym kolejnym przeczytaniem ostatniego zdania.

Napisała tylko "Kocham Cię". Chciała powiedzieć, że kłamie. Ale nie była tego pewna.