Usiadlam na kanapę, miałam jeszcze chwilę do autobusu. To nic dobrego, gdy mam na coś czas. Muszę mieć wszystko zaplanowane, co do minuty. Nie mogę zwolnić, nie chcę- wiem jakie to nisie ze sobą konsekwencję. Bo własnie wtedy wracam po raz setnt do naszych wspomnień, których nigdy nie było. Do rzeczy, których nigdy razem nie zrobimy. Do słów, których już od Ciebie nie usłuszę. Wiem, ze powinnam zapomnieć- już dawno temu. Ale lubię za Tobą tęsknić. Sprawia mi to przyjemność, gdy chwilę potem czuje się tak cholernie bezsilna. To świadomość, ze mam o kim myśleć daje mi na to wszystko nadzieje. Nie potrzebnie- wiem. Ciężko to zrozumieć. Jeszcze gorzej się z tym pogodzić. Bo jesteś tak blisko,a  jednak zbyt daleko by po prostu BYĆ.

http://www.youtube.com/watch?v=izqSWCh5DKY