Odnów we mnie moc Ducha!!!

'A wszystko to stało się między wschodem,a zachodem tego samego słońca.'

Wychodząc z domu nie wierzyłam,że Opatrzność Boża wciąż czuwa nade mną...

Nie miałam sił już,aby udawać silną dziewczynkę. Powiedziałam-'Nie!!!'.

Jesteście dorośli,a ja??? Młoda,niezrozumiana i doświadczona przez życie...

Biegłam ile tchu przed siebie ,aby jak najszybciej dobiec do Kościoła. Zwierzyć się Temu,który wszystko zrozumie.... Temu,który wie,że moje serce jedynie w Nim na prawdę się zakochało!!!

Wpadłam niczym wóz wyścigowy do wnętrza Kościoła,kilka starszych pań rzuciło na mnie porozumiewawcze spojrzenie-'Tak się nie wchodzi do Kościoła Młoda Damo'.

Usiadłam w pierwszej ławce,bo chciałam jedynie wyrzucić,to co we mnie tkwi tak mocno,to co tak bardzo boli .

Poczułam ciepłą dłoń na ramieniu...

-'Co się stało? źle się pani czuje? wygląda pani tak blado. Czy mogę pomóc???'

-'Przepraszam pana ,ale nie czuje się najlepiej. Widzi pan jak wyglądam,brzydzę sie nawet własnego odbicia w lusterku.Proszę mnie zostawić w spokoju. Z Panem Bogiem'.

Nie wiem,co oznaczała ta mina.... Smutna??? Przygnębiona???. Odszedł w pokorze...

A ja? Ja dalej płakałam... Po chwili zauważyłam,ze zgubiłam rurkę tracheotomiczną,schyliłam się żeby jej poszukać. Wtedy na Kościele rozległ się dzwonek... Ku Ołtarzowi Pana ruszyła procesja. Na jej czele.... PAN Z ŁAWKI!!! Ksiądz tamtejszej parafii...

Przyjmując Komunię usłyszałam jedno ,piękne zdanie..'Uznaj Pana Boga swego za swgo Króla. Spożywaj Jego Ciało i Jego Krew,a dostąpisz zbawienia'.

Wszyscy jesteśmy dziećmi jednego Boga!!!.