Nat.

Kiedy ją poznałam, wzbudziła we mnie tak niebotyczne obrzydzenie, że zachciało mi się popełnić zbrodnię. Niekoniecznie na niej, ale może na samej sobie? Kiedy ją poznałam wydała mi się tak szalenie piękna, zgrabna i bajkowo inteligentna, że jej tego zwyczajnie pozazdrościłam. Pewności siebie i tego zapachu, którym tuliła każdego przechodzącego. Bo nikt obojętnie przejść nie mógł. Miała uroczo małe stópki, szczupłe nogi, płaski brzuch, nie za duże piersi, ale za to jakże kształtne. I widać było te kości tutaj. Blond kosmki włosów wisiały bezwiednie, na jej delikatnej twarzy. Umiała wyeksponować atuty. Oj umiała. Ale co mi zaimponowało najbardziej, to ta bystrość. Inteligencja i sposób mówienia. Nie ma dla mnie nic bardziej podniecającego, niż wiedza. Mogłabym zjadać mózgi mądrych ludzi całymi dniami. To takie erotyczne. Ale nienawidzę jej. Nienawidzę. To przez to wszystko, bo ktoś pokochał ją bardziej niż ja i w zupełnie inny sposób. Telefon. Szybko zerwałam się z łóżka, mając nadzieje, że to ktoś tak długo oczekiwany. Kolejne rozczarowanie. Chciałabym Ci kiedyś o niej powiedzieć. Chciałabym, żebyś słuchała bardzo uważnie, sącząc tego drinka i paląc te paskudne papierosy, których spalamy paczkę dziennie. Jednak ja muszę zebrać się w sobie. Pozbierać te brudy, które narozwalałam i obojętnością zabić. Zabić wszystko. Powiedz mi proszę, za co my ją kochamy? No za co? Patrzę na najbliższe dni z nadzieją. Że się uda.