Poliżcie dla mnie chodniki.

Próbowanie życie w różnych aspektach. Mam gotowy przepis i klawo się bawię przy jego realizacji. Postanowiłam wrzucić na luz i w odpowiednich proporcjach kosztować smaków świata. Tak więc . . . W gonitwie czasu, jego braku i nieubłaganym płynięciu, postanowiłam troszkę odstawić obowiązki i zająć się czymś ciut bardziej kreatywnym (Broń Boże nie przestałam czytać!). Wieczory spędzam z igłą, nitką i starą koszulką próbują zabawy w projektantkę, a może po prostu w krawcową. W dzień sporo piszę i fotografuję. Z czasem też chcę się przekonać do farb (znowu, po ostatnim zniszczeniu moich pędzli). Na święta też nauczyłam się piec ciasto. Ale ciasto ciastem, na cieście się nie skończy. Podejmę próbę ponownego zrobienia spaghetti ( Pan M już płacze). Kolejną sprawą jest zakurzona deska, która czekała i na mnie się niestety nie doczekała. Za to zajął się nią dziś mój brat. Może ku jego zachęcie znów spróbuję się poodpychać? W tym natłoku spraw, chcę być bardziej wyrozumiała nie tylko dla najbliższych, ale i generalnie dla ludzi. Nie bać się ich, ani nie krytykować. Choć wiem, że to wyzwanie jest MEGA trudne. Nie ironizować. Nie denerwować się. Na spokojnie, punkt po punkcie ( spontaniczność wzięło w łeb) realizować się we wszystkim, co da mi odrobinę szczęścia. A jeśli mowa o szczęściu, to jeszcze zacznę się cieszyć z błahostek. Za dużo przykrości, które pora już najwyższa zbagatelizować i na litość boską zapomnieć, a nie rozpamiętywać. Dzieckiem już chyba nie jestem, a to całe użalanie się nad sobą robi się zwyczajnie nudne. Zapewne nie tylko dla mnie. Szlifuję pewne talenty, by móc kiedyś szalenie zabłysnąć. Mniam mniam. Robi się słodko i uroczo. Dodam tylko do tego cudownego dania odrobinę chilli i będzie najpiękniej. Odrobinka pikanterii do tej słodyczy podsyci moje życie. A co do ciebie, cudna Z. . . rozbawiłaś mnie do rozpuku swą jakże oryginalną oryginalnością. Teksty i zdjęcia. Oh cóż wspaniała zabawa w udawanie kogoś, kim się nie jest, a wnioskuje, że chciałoby się być. Ponagliłam?