net.

Przyznam się, że nie było mi łatwo. Nie wyrzuciłam tego wszystkiego lekką ręką. Ale rozum mówił, że powinnam. Przecież robię to dla siebie. Przecież tak będzie lepiej. Po zniszczeniu wspomnień, czuję się źle. Czuję, że czegoś gdzieś zabrakło i teraz będę tego szukać od nowa. Nie umiem tak „po prostu”. Ludzie, których pokochałam, sprawiają, że albo staję się ich światem, albo się odcinam. Odcinam tak, że nikt nic nie wie. Nie wie gdzie jestem, kim jestem, co robie i czy w ogóle jeszcze żyję. Do tego się zebrałam w sobie, ale czy do obowiązków też będę potrafiła tak skutecznie? Chciałabym mieć tyle siły, żeby starczyło na to wszystko, co chcę zrobić. I nie chcę już porannej kawy i słońca. Chcę normalnie spać, normalnie wstawać, wcześnie zaczynać realizować swoje cele. Mogę?