gutbaj

Chciałabym

nie widzieć żadnych obcych kości policzkowych, żadnych nieznanych kości, na których mogłabym ugotować niedzielny, ubrany w garnitur i welon, w choinkę i bursztyn, rosół

nie odchylać dywanów,  pod którymi kurz rodzi dziwne kłębowiska,niezdarnie plątające się za karkiem

nie słyszeć już złego tuptupania, ciemnego leżakowania, kłamanego wietrzenia duszonych zawilgotniałym duchem ulic, którymi chodziłam w spódniczkach kończących się w godzinie kolana

nie odwracać się codziennie niezmiennie, zawsze wypatrując zakurzonej drogi do zburzonego domu chatki dzierlatki ziemianki lepianki powietrza niczego sieści małpoluda

nie pamiętać niczego, co teraz przykleja się do pięty i zostawia na gościńcu resztki po czasie przeszłym, po których śledzi mnie niezaplanowana na dzisiaj pogoda

dlaczego wszystko gnije w doniczkach z złoconej ceramiki

drogimi ze sklepu z automatycznymi cenami i inteligentą podłogą

przecież to miało być Wiosną