nie mów mi jeszcze

stanęłam na chodniku

liście wydalały dokładnie taki sam zapach jak dziesięć lat temu

drzewa wyglądały tak samo

te same budynki

ci sami ludzie

zupełnie inna ja

weszłam do bramy

stanęłam oniemiała

te murowane ściany szepcą dziwne kołysanki

opowiadają o mnie

gdy stałam tam wiele lat temu

w zaplatanych warkoczykach

ze zbyt poważnymi jak na swój wiek książkami

i zupełnie innym wartościami, pragnieniami

myślami

od tamtego czasu nie zmieniła się jedna rzecz'

wciąż wierzę w magię

od dwóch miesięcy, przynajmniej dwa razy w tygodniu, śnię o śmiertelnym locie samoltem

kiedyś, gdy moje oczy zdradzały naiwność i wypełnione były  eliksirem fantazji

śniłam o dziwnych miejscach, o miejscu zwanym samotnością

o miejscu, w którym żyję

spadam zaciskam oczy i nie chcę umierać bo nie powinnam chcieć

jem bo powinnam chcieć jeść

śpię bo muszę spać

wszystko robię na przekór

czy naprawdę uważasz, że jestem naiwna?

to ja nie kieruję życiem

jestem teraz taka spokojna

czy samotność nie jest piękna

spójrz w te oczy

widzisz cierpienie?

bo ja nie

ja widzę pustkę

te ciała już umarły

twoje komentarze są naiwne

kurczowo trzymasz się najpłytszych pustych słów

nie znasz ich hierarchii

zło jest piękne bo stanowi prawdziwy obraz człowieka

nie ukrywajmy siebie

uwolnij swoją duszę

sięgnij po topór

i uderz

w siebie