miało być zdjecie Skarbka aka Ja Gotova, ale nie pasuje mi tu

będzie niedługo

tymczasem, macie tu romantyczne Żebro i Zambera, o



Tak bardzo chciałabym mieć Was takich, jak kiedyś.



Tobie, mamo, dziekuję.

Dziękuję za to, że nie doceniasz mojej indywidualności. Trzeźwego spojrzenia na świat i własnych poglądów na wiele tematów. Ba! Ty nawet próbujesz zgasić we mnie ten mały płomień, który sprawia, że jestem jednostką. Zgadza się. JESTEM JEDNOSTKĄ, nie ogółem. Nie należę do stada. Nie uczestniczę w wyścigu szczurów, a dobra materialne obchodzą mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. Mam gdzieś szkołę i oceny- w zupełności zadowoli mnie zdanie matury, chociażby na te śmieszne 30%. Gdy już tak się stanie będziesz miała mnie z głowy na przynajmniej kilka lat. Dziękuję również za te wszystkie lata nerwicy, której nabawiłam się dążąc do twoich chorych ideałów. Idealna nie jestem. Nikt nie jest, nie był i nie będzie. Dziękuję za to, że nigdy nie miałaś dla mnie czasu. Oczywiście dla innych- młodszych- miałaś go wystarczająco dużo. Zrobiłaś ogromny błąd myśląc, że doskonale poradzę sobie w życiu sama, bo przecież jestem starsza i mądrzejsza. Poradzę sobie, ale będąc sobą. Inaczej nie umiem- nikt nie pokazał mi jak. Za te wszystkie lata udawania idealnej rodziny, która nie jest idealna w najmniejszym nawet stopniu. Dziękuję ci za to, że teraz muszę to wypisywać tu, a nie mogę powiedzieć ci tego prosto w oczy. Nie chcę ci tego powiedzieć. Nie chcę z tobą rozmawiać w ogóle, bo każda nasza rozmowa kończy się tak samo.



Dziwna zależność- im więcej tu napiszę, tym mniej osób to czyta.

Ignorancja, czy zwykłe lenistwo?