Jestem głupia.

Nie mam zdjęć.

Nie mm ochoty na zdjęcia.

"Czuł się szczęśliwy, pierwszy raz od bardzo dawna... I nie była to tylko chwila uniesienia, o której wiedział, że zaraz przeminie. On naprawdę czuł się szczęśliwym człowiekiem. A to wszystko dzięki niej...
Zjawiła się w sumie znikąd. Jak anioł, zstępujący z niebios. I powoli, powoli, zaczęła podnosić go z miejsca, w które sam się wpakował. Z miejsca cuchnącego strachem, błotem i krwią, spływającą po dłoniach. Jego krwią. Z miejsca, do którego nie dopływa już światła, w którym rządzi rozpacz i pustka. Uniosła go z jego prywatnego piekła, tkwiącego w jego umyśle. 
Stała się jego stróżem, wybawczynią. Dzięki niej przestał się bać, tak po prostu. Dzięki niej jego rany stały się tylko ledwo widocznymi bliznami.
Bo ona go wypełniła...
Miłość,
Jak anioł.
Uniosła go w górę.
Do rozświetlonych słońcem chmur."

-Mikołaj Bajorek