back in time..?

No cześć. Już jestem zdenerowana bo usunęła mi się cała notka, która bardzo precyzyjnie napisałam, no ale cóż - trzeba napisać jeszcze raz.

Jestem jakby zupełnie nie obecna .. serce mam rozłamane na kilka części, nie mogę znaleść kleju żeby je posklejać. Głupie serce, głupi klej. Co się u mnie dzieje? W moim życiu są wzloty i upadki, częściej pewnie te upadki, ale wzloty jak w każdym życiu również się znajdą. Człowiek co się okazuję, nie może żyć sam. Ci, którzy tak uważają są egoistami. Człowiek żyje w stadzie, może nie chodzi o uzależnienie się od kogoś, chociaż często tak jest, że ludzie się do siebie przyzwyczajają i nie potrafią bez siebie żyć - tak po prostu jest. W tym stadzie, bywa różnie. Raz jest dobrze - mamy blisko siebie ludzi, których kochamy, szanujemy, obdarzamy miłością przyjaźnia. Ale bywa też i tak, że kiedy jedna osoba się od nas odsunie, to tak jakby całe stado zostawiło nas na pastwe losu.

Są wakacje, wakacje i wakacje. Wakacje nie są złe, ale im człowiek ma więcej czasu, tym więcej myśli, a w moim przypadku to chyba nie jest wskazane, bo im więcej myślę tym bardziej niektóre sprawy mnie bolą i doprowadzają do szału. Ostatnio wiele ludzi mówi mi że się zmieniłam, że jestem inna. Otóż widzicie, nadal jestem tą Andzią, która śmieje się z niczego, która potrafi doprowadzić do łez nawet przeciętnego, nie pozornie nie wrażliwego człowieka. Nadal jestem Andzią, która potrafi się napić i bawić na całego nie myśląc o jutrzejszym dniu. Nadal jestem Andzią, która zaraża ludzi uśmiechem - ten uśmiech rozbawił już wiele osób. Ale ludzie w okół mnie już tego nie widzą, nie ma sytuacji żeby taka Andzia właśnie była. Zbyt wiele osób mnie zraniło, zbyt wiele zostawiło i do zbyt wielu osób się pomyliłam. Nie wiem jaka powinnam być. Może ładniejsza? Może chudsza? Może bardziej dojrzalsza? Może mądrzejsza? No jaka powinnam być, żeby ludzie na których tak bardzo mi zależy mnie docenili. Kim musiałabym się stać, żeby zawrócić im w głowie? To nie o to chodzi. Kiedyś powiedziałabym, że jeśli ktoś mnie niedocenia i ktoś nie szanuje moich uczuć - niech mnie pocałuj prostu w dupę. Po czasie to się zmienia, ludzie się zmieniają - sytuacje się zmieniają. Teraz już w niektórych przypadkach nie umiem tak powiedzieć. Nie dlatego, że zbyt wiele osób musiało by mnie wtedy w tą dupe pocałować, tylko dlatego że na wielu osobach tak bardzo mi zależy.

Jestem już takim człowiekiem - może z natury, a może po prostu chwilowo tak mam i ulegnie to zmianie, człowiekiem, który nie docenia często ludzi, których w okół siebie ma. Podzielić można to na 3 grupy. Są ludzie, którzy są jak anioły. Podtrzymują mi skrzydła, kiedy one opadają. Kochają mnie, szanują, dbają o mnie. Są ludzie, którzy mnie ranią - może nie robią tego specjalnie, albo udają, że to nie specjalnie. To chyba najbardziej boli, kiedy ranią cie bliscy twojemu sercu, a ty nic na to nie mozesz poradzić. Są też ci, którzy włożyli by ci nóż w plecy przy pierwszej lepszej okazji - ale o tej grupie nie będę mówić zbyt wiele. Wiem, że muszę sobie z tym poradzić, bo pewnie mam dla kogo to robić, ale chwilowo naprawdę nie mam siły walczyć o co kolwiek.

Mam problemy ze zdrowiem, ale bóg jest sprawiedliwy w swoich czynach i każde tych, którzy na to zasługują. Wiele zbroiłam w życiu, wiele tego było i może muszę za swoje odpowiedzieć. Nikogo za to nie winie, napewno nie jego. Będzie co ma być, tylko nie wiem czy wierze w dobry scenariusz.

Kochani moi, korzystajcie z wakacji. Przyjdzie wrzesień, szkoła, stresu troche przybędzie - przynajmniej mi. Mam nadzieje, że przy nastepnej notce, okaże więcej entuzjazmu jeżeli chodzi o moje życie i moje sprawy. Trzymajcie się!