Jak glupim trzeba byc, zeby wszystko tak perfekcyjnie spierdolic? Najgorsza jest ta mysl, ze staralam sie o to wszystko 2 lata. Przez dwa lata myslalam, ze bycie z nim jest rzecza, ktorej pragne najbardziej na swiecie. 2 cholerne lata walczenia o to i 5 minut wystarczyli mi zeby to spieprzyc. To byl impuls. Po prostu zniszczylam to. Wszystko.

Nie dalam nam szansy i taka jest prawda. Najbardziej boli jego prosba, o ktorej nie potraie zapomniec. Chcial tylko zebym dala mu szanse, a ja odmowilam. Sama nie wiem co mna pokierowalo. Bylo mi z nim tak dobrze. Szczegolnie wczoraj. Nie moglismy sie od siebie odkleic. Bylo cudownie. Zasnelam z usmiechem na twarzy a obudzilam sie znowu z tym uczuciem. 'Ze to nie to, ze nie chce byc z kims takim..' I postanowilam zakonczyc to raz na zawsze. Nie zaluje, ze to zrobilam. Zaluje, ze tak bardzo chcialam z nim byc. Kiedy ubiegalam sie o niego, nawet nie  myslalam ze ogarnie mnie takie uczucie, kiedy bede go juz miala. Nie sadzilam, ze wszystko moz sie tak zmienic. Nadal go kocham, wiem o tym. Jest mi z nim cudownie. Ale ni potraie z nim byc. Nie wiem co ze mna jst nei tak? Nie wiem co ja mam w tej glowie. Moze po prostu brnelam w to wszystko zeby udowodnicc sobie i innym, ze moge to zrobic. Nie wiem. Zaluje ze nie jestem inna. Ze go zranilam.

Najgorszy dzien w moim zyciu. Pierdole to wszystko!

Zabierzcie mnie stad, blagam.

A teraz co? Mam po prostu sie z nim spotkac, spojrzec mu w oczy, smiac sie i udawac, ze nic sie nie stalo? Nie potrafie. Chyba nie zdawalam sobie sprawy co to tak naprawde znaczy byc z kims.

Moje cholerne, glupie mysli!

'Moje zycie spada w dol..'