Czy żeby zacząć żyć ludzie potrzebują informacji, że umierają? Dlaczego dopiero w momencie, gdy uświadamiamy sobie, że dzieje się z nami coś złego, że możemy umrzeć - jesteśmy w stanie robić rzeczy niemożliwe. Czy nie wystarczająca jest myśl, że umieramy? Że każdy z nas umiera, przecież to nie uniknione. Czy gdybym wiedziała, że został mi jakiś rok, zrobiłabym więcej niż zupełnie nie wiedząc ile mi zostało? A może to dzień? Może to te dwa dni. Dwa dni w których nie zrobię nic. Jak bardzo przerażające jest słowo n i c. Bo cóż mogłabym zrobić wiedząc, że umrę? Czy powiedziałabym wszystkich, których znam, których kocham, żeby korzystali z życia bo jest krótkie? Czy podjęłabym się zrobić wszystko to, czego na ten moment się boje? Czy odważyłabym się powiedzieć Ci, że za Tobą tęsknie, czy umiałabym zaczepić Cię, mówiąc, żebyś się więcej uśmiechał.. Czy potrafiłabym zadzwonić do Ciebie, mówiąc, że byłeś jedną z najlepszych rzeczy, które spotkały mnie w życiu? Na co odważyłabym się, nie będac w stanie odważyć się teraz. Przerażają mnie konsekwencje. Nawet jeśli rzeczy, które chce uczynić są dobre. Cóż złego jest w tym, że zaczepiłabym Ciebie na ulicy. Co złego by się stało, gdybym odeszła teraz od komputera i poszła do Ciebie mówiąc, że... właściwie nie wiem co mogłabym powiedzieć. nieustannie i uparcie wciąż kocham cię życie, ale tak za Tobą tęsknie. czy można być młodym a czuć się jak emeryt?- otóż można. przyjdź już do mnie wiosno i ulecz z wszystkich smutków, tak bardzo ciebie potrzebuje.

idziesz przez świat, tak i nagle brak kogoś brak