Ostrzeżenie #30

Kolejne zdjęcie z sesji.

Zawsze marzyłem o takim.

Nie wierzę w to co mówię, nie wierzę w to co słyszę, nie wierzę w to co chcę.

Zabawne, jak to co mnie krzywdziło i zabijało, teraz bawi mnie i poprawia humor.

Czas leczy rany, czy też psychika wykrzywiła się i zmieniła kąt postrzegania całości?

Nie mi to osądzać, sam przecież nie rozumiem tego całkowicie i staram się jak najlepiej poznać.

Inna strona ludzi których znam, dwie zupełnie różne jednak w tym samym ciele, jak w monecie.

Strach, nienawiść, pożądanie czy radość? Jak bardzo zmieni się nastawienie jeszcze?

Staram się być zawsze obecny, wystarczy słowo i znikąd, jak mogę, pojawia się moja postać.

Boję się czasami o tych, których prawie nie znam.

Bo zastępują mi kogoś, kogo nie mam od wielu lat, lub też chciałby, by to robili.

Potrzebnie, niepotrzebnie, nie zawsze jestem w stanie to określić, nie zawsze powiedzieć.

Chociaż próbuję spełnić dobry uczynek, dawać z siebie co mogę, pokazać się z lepszej strony.

Która jest o wiele lepsza, niż ta, którą większość ma okazję ujrzeć przez większość dni w roku.

Obawa, czy to co planuje,  co zrobię, będzie słuszne, czy też nie, czy będzie tego warte.

Czas tylko pokaże.

"Jest tylko jedna śmierć, ale ma wiele twarzy. ja jestem jedną z nich, jej bezczelnym wcieleniem. Nie-człowiekiem w człowieku, jej oddechem w naszym świecie. Jak odejdę nikt nie zauważy, jak wrócę, zobaczycie wszyscy."

To mi nie daje spokoju.

Ostatnio wraca mi ochota na pisanie na PB, cieszy mnie to, bo ostatnio trochę zaniedbałem to, a dawniej bardzo lubiłem się dzielić zdjęciami czy myślami, które mnie zadręczały czy poruszać tematy które mnie interesowały. Postaram się (ile razy będę to sobie obiecywał i wam? Zwracajcie mi uwagę jak znów to kiedyś to napiszę) pisać częściej jak mogę, wszakże pomaga to pozbywać się czasem rzeczy, które niekoniecznie chciałbym, by były w mojej głowie, swoisty pamiętnik i sposób na wyładowanie siebie. Już za oknem prawie świt, a ja jeszcze nie śpię, ale pewnie to zrobię za chwilę, już nie mam takiej formy jak kiedyś jeśli chodzi o przesiadywanie nocami, kiedyś potrafiłem nawet 3-4 dni z rzędu bez uczucia zmęczenia, a teraz ledwo ledwo jeden dzień. Tracę formę z wiekiem, to takie straszne.

Dlatego idę po kolejną puszkę Coli do lodówki, trochę kofeinki nie zaszkodzi do i tak już uzależnionego od niej organizmu.

Coca-Cola to mój dealer.

Cóż, oprócz tego wszystkiego, zacząłem szkolić mój japoński, przyda mi się to na studia, w końcu chcę iść na japonistykę. Dzięki pomocy znajomego, mogę teraz pisać po japońsku na moim laptopie, przełączając sobie skrótami klawiszowymi między językami. Ciekawa zabawa, której niestety nie mogę tutaj zastosować, ponieważ photoblog nie odczytuje poprawie znaków japońskich, a szkoda.

Także co pozostaje powiedzieć?

Dobranoc i dzień dobry!

http://www.facebook.com/shogaiofficial

Maximum The Hormone - Buiikikaesu