"Niewielu jest ludzi, których prawdziwie kocham, a jeszcze mniej takich, o których mam dobre mniemanie. Im więcej poznaję świat, tym mniej mi się podoba, a każdy dzień utwierdza mnie w przekonaniu o ludzkiej niestałości i o tym, jak mało można ufać pozorom cnoty czy rozumu."
~Jane Austen, "Duma i uprzedznie"

Nie umiem określić swojej osobowości. Jest tyle rzeczy, które potrafię racjonalnie wytłumaczyć, ale gdy chodzi o moje wybory to wszystko nagle staje się tak niejasne i zagmatwane, że gubię się w swoich domysłach. Popełniam błędy, czasem tylko inni tak sądzą a czasem sama to zauważam. Bez znaczenia jak bardzo się staram i jaką wewnętrzną walkę staczam, żeby tylko wykrzesać z siebie odrobinę dobrej woli, ci na których najbardziej mi zależy i tak zauważają tylko to co chcą zauważać. Ciężko jest robić wiele, gdy inni sądzą, że nie robię kompletnie nic. Ale czy tylko moja wina jest w braku zrozumienia i akceptacji przez ludzi, którzy oceniają każdy mój ruch subiektywnie pod kątem własnej mentalności? Nie będę się wiecznie dostosowywać do oczekiwań tych, którzy sami niewiele dają z siebie i niewiele próbują zmienić. Niech każdy wreszcie zacznie walczyć o swoje cele a może łatwiej będzie wypracować kompromis. Tylko już nie jestem pewna wzajemności, nie jestem pewna nawet własnych myśli, więc jak mam być pewna kogoś kto daje mi nicość, puste słowa i ciszę. Szkoda tylko, że czasem cisza wcale nie jest synonimem spokoju, a stabilizacja to słowo, które już dawno wypadło z mojego słownika.