nie może być dobrze, prawda? kiedy w końcu coś się udaje, rzeczy, które wydawały się stałe, nagle zaczynają się sypać, a za nimi pewnie niedługo wszystko inne. chudnę, potrafię się kontrolować, zakończyłam semestr i właściwie już mogę odpocząć. ale co z tego, skoro nie mogę przestać martwić się o mojego tatę i o A, nie tęsknić za domem i nie czuć okropnej melancholii, która już wcale nie jest przyjemna? coraz mniej potrafię się z czegokolwiek cieszyć. nawet to, że kupiłam, zapakowałam i przyozdobiłam cudne prezenty, a w całej kuchni czuć słodki zapach pomarańczy i goździków, bo zaraz zabiorę się za pieczenie świątecznych ciasteczek nie wywołuje radości ani uśmiechu. w końcu zrobiłam też porządki w mieszkaniu, ale w głowie dalej pozostał bałagan. znowu niczego nie jestem pewna. nie wiem, co czuję,  czy wciąż czekam na święta i czego tak naprawdę chcę. kłócę się sama ze sobą. kolejny raz.