Wczoraj był dzień...

Wczoraj dzień spędziłem z Kasią...

Miło było...

A to wino było chyba marchwiowo jabkowe...

I uważaj na psycholi...

Najtrudniej jest patrzeć na to czego nie widać,

Na to czego nie ma,

Czego wzrok widzieć nie chce,

Czego my widzieć nie chemy...

Widzimy radości wielkie

I klęski ogromne.

Widzimy dobre chwile

I złe też dostrzegamy,

Ale ich unikamy...

Chodzimy po omacku,

W świetle barwnych radości,

A odpychamy smutek,

Który łatwo jest usunąć w mrok,

Do którego boimy się wejść...

Widzimy radości wielkie

I klęski ogromne.

Widzimy dobre chwile

I złe też dostrzegamy,

Ale ich unikamy...

Czemu na świecie tyle cierpienia,

Choć nie potrzebny jest naszemu życiu?

Po co nam smutek i łzy?

Po co ból i cierpienia smak?

Nie wiem co ja tu robię

I tak nikt nie słucha,

Bo po co o smutku słuchać.

Nie słuchają, bo nie ma ich tu...

Mieliście kiedyś takie coś, że dążycie w życiu nieprzerwnie.

Zmieniając się, i przyjmując to za naturalne,

Lecz w pewnej chwili dostrzegając, że to nie jesteście już wy.

Od wczoraj coś mnie tchneło i widzę siebie.

Widzę kim byłem i jestem..

Widzę siebie.

Nie wiem czemu tak.

Nawet nie miałem ochoty do komputera zasiadać.

Naprawdę dziwnie się czuję.

Nie wiem nawet, czy to dobrze, czy źle.

Teraz jest po prostu inaczej...

Nie wiem czemu tak jest...

Może to przez Kasię?

Jeśli tak, to dziękuję.

Dziękuję za obdarowanie mnie mną.

Dziękuję.