Przeszło 1,5

Słuchy liść ,
upadł do mych stóp, zanosi się na mróz .
Coraz więcej , poszarzałych dni.

Pytasz mnie,
co słychać, dziękuje u mnie maj.
Melancholii śladu jakoś brak.
na próżno wróżysz z kart.

Nie twoje imię ma ,
to szczęście.
Nie nasza wina w tym,
że nie ma nas.


Do losu można mieć, pretensje,
że wolał rozdać nam,
nie nasze sny.

Dziwisz się,
że nie było ran,
mnie też zdumiewa to.
że tak szybko , w śniegu wyrósł kwiat.

Wybacz mi,
czuje ulgę , lecz pewność teraz mam .
Od początku nas tu nie chciał świat.
Na próżno wróżysz z kart.


Nie twoje imię ma,
to szczęście.
Nie nasza wina w tym,
że nie ma nas.

Do losu można mieć, pretensje,
że wolał rozdać nam,
nie nasze sny.


Pytasz mnie,
co słychać, dziękuje u mnie maj.
Melancholii jakoś śladu brak.

Nie twoje imię ma,
to szczęście.
Nie nasza wina w tym,
że nie ma nas.

Do losu można mieć, pretensje,
że wolał rozdać nam,
nie nasze sny.

Nie twoje imię ma,
to szczęście.
Nie nasza wina w tym,
że nie ma nas.


Gdy kiedyś noc się znów,
uśmiechnie.
Otworzy nam zamknięte dzisiaj drzwi.

Liść na wietrze