Nie rozumiem swego zachowania..

Tak bardzo potrzebowałam miłości, bliskości.. bezpieczeństwa..


Odrzucam miłość.
Potrzebuję samotności, ale jednocześnie pragnę, by ktoś trwał przy mnie..
A co do bezpieczeństwa.. sama go nie zapewniam, bo sama go nie czuję.


Nie potrafię zrozumieć co się ze mną dzieje.

W sytuacjach kryzysowych jestem zimna niczym śnieg..
Alej akaś błachostka sprawia, że topnieję.


Nie pamiętam już czy kiedykolwiek byłam aż w takim stopniu rozbita emocjonalnie.

Ranię najbliższych mi ludzi, a najbardziej obcym pragnę pomóc..


Nie mam na nic sił.
Twoje słowa, a raczej ich brak nie dają mi mocy ani trochę...

Ale tak musi być.




Chyba chcą w końcu wrócić do domu.. tak na stałe.



Póki co, to wiedz, że jestem pół przytomna.







Ciao.



https://youtu.be/IxQqZdUXy6I