204.

Cholera coraz częściej ubolewam nad swoim talentem do pakowania się w głupoty.

Codziennie moją głowe nawiedza miliony pomysłów, które są niezaprzeczalnie i wybitnie idiotyczne.

Pakuję się w to wszystko nie patrząc na opinie innych, na to co będą o mnie mówić czy myśleć.

Bo w sumie ważne jest to, że Ci którzy są dla mnie ważni znają prawdę.

Wiedzą jaka naprawdę jestem.

Jednak coraz częściej łapie się na tym, że ja po prostu lubię słuchać o sobie nistworzonych bajek.

I się potem z tego śmiać siedząc przy piwie z dziewczynami.

Chyba wszystkie takie jesteśmy.

Nauczyłyśmy się polegać jedynie na sobie samych.

Ale boli mnie gdy ktoś tak bardzo mi bliski zdradza.

Pakuje w kłopoty, kiedy ja tak bardzo chciałam mu pomóc.

Rozmawiałam, pocieszałam, podtrzymywałam na duchu.

Chciałam, by walczył o to na czym mu zależy.

Teraz wiem, że nie warto.

Nie warto nieść pomocy kiedy inni są tak bardzo zapatrzeni we własne szczęście, że zwracają uwagi na dobro innych.

Kończę z tym.

Moja dobroć ograniczy się tylko do tych na których się nie przejechałam.

Koniec pierdolonej Matki Samarytaninki.

Skończyło się.

Dziękuję, dobranoc.

***

Dzień udany.

Dziękuję ;*