...

zasłuchana ? :> ..............Osieczna.......... ;) Człowiek, koń i pies wspinali się mozolnie po zboczu góry. Byli zlani potem i umierali z pragnienia, bo słońce grzało niemiłosiernie. Na zakręcie dostrzegli wspaniałą bramę, całą z marmuru, prowadzącą na wyłożony bryłami złota plac, gdzie biło Źródło krystalicznie czystej wody. Wędrowiec zwrócił się do strażnika pilnującego wejścia: - Witaj! - Witaj, wędrowcze! - Powiedz mi, cóż to za piękne miejsce? - To niebo. - Jakie to szczęście, że trafiliśmy do nieba! Jesteśmy bardzo spragnieni. - Możesz wejść i napić się do woli - odrzekł strażnik, wskazując Ąródło. - Mój koń i pies także są spragnieni. - Bardzo mi przykro, ale tutaj zwierzęta nie mają prawa wstępu. Wędrowcowi bardzo chciało się pić, ale nie zamierzał opuszczać w biedzie swoich przyjaciół. Z żalem podziękował strażnikowi i ruszyli w dalszą drogę. Wspinali się jeszcze bardzo długo i całkowicie już wyczerpani dotarli do starych, zniszczonych wrót prowadzących ku polnej drodze wysadzanej drzewami. W cieniu nieopodal leżał człowiek z głową przykrytą kapeluszem. - Witaj! - odezwał się wędrowiec. Wyrwany ze snu mężczyzna skinął tylko głową. - Umieramy z pragnienia, ja, mój koń i mój pies. - Pośród tych skał znajdziecie Ąródło. Możecie tam pić do woli. Kiedy już wszyscy ugasili pragnienie, wędrowiec podziękował nieznajomemu. - Wracajcie tu, kiedy tylko przyjdzie wam na to ochota. - Powiedz mi, jak nazywa się to miejsce? - Niebo. - Niebo? Przecież strażnik marmurowej bramy powiedział, że niebo jest tam! - Tam nie było nieba, tylko piekło. Wędrowiec poczuł się zbity z tropu. - Nic z tego nie rozumiem. Jak mogą piekło nazywać niebem? Pewnie niejeden człowiek dał się oszukać! - Tak naprawdę to oddają nam wielką przysługę, bo tam zostają wszyscy, którzy są zdolni porzucić w biedzie swoich najlepszych przyjaciół...