Już nie będzie tak, że puszczę Ci sygnał czy zadzwonię albo do siebie napiszemy. Czterema wyrazami zmieniłaś wszystko. Ty, a nie ja. Dla mnie nic nie zapowiadało dzisiejszej burzy. Potem nagle się dowiedziałam, że 'chyba mnie nie kochasz'. Skoro wątpisz, co to za miłość?

Doszłam do wniosku, że nie warto ciągnąc ten związek. Sprawiałaś mi przykrość kolejnymi słowami, ale odpowiadałam nadal. Wreszcie stwierdziłam, iż tak naprawdę nie chcesz ze mną być, skoro musisz się nad tym zastanawiać. Napisałam, że nie chcę, by było tak, że za jakiś czas powiesz: ja jednak od Ciebie odchodzę. Ty potraktowałaś to jako zerwanie, które nim nie było. Bo ja chciałam być nadal z Tobą. Z miłości. A Ty?

Nie ustąpiłam. Zapytałam po raz ostatni i byłaś tego świadoma: czy chcesz być ze mną?

Twoje "Nie chce mi się" wystarczyło. Nie spytam już o to nigdy.

Wiesz... To głupie, ale gdybyś jeszcze dziś napisała: 'skarbie, ja chcę być z Tobą, bo Cię kocham, tylko coś we mnie wstąpiło i zwątpiłam przez chwilę', miałabyś mnie znowu. Każdą moją myśl, niemal każdą chwilę, w której byłabym Twoja.  Ale nie napiszesz. Znam Cię już trochę i:

a) nie lubisz przyznawać się do błędów (?)

b) jesteś dumna.

Ja teraz też jestem. Wierzyłam w nas nawet wtedy, gdy Ty przestałaś. Każdy swój plan, decyzję rozkładałam na dwie tak, aby żadna nie czuła się pokrzywdzona. I co mam?

Możesz temu zaprzeczać, ale straciłaś mnie. Nie będę już pisać, błagać, abyś wróciła. Byłam i jestem pewna, że pasujemy do siebie. I wciąż jeszcze mam malutki płomyk nadziei, że też to zrozumiesz i zaczniemy od początku, tym razem tak szczerze. I naprawimy to, co nie było dobre. Ja chcę, a Ty?

Komuś, kto kocha naprawdę, trudno pogodzic się z tym, że miłośc drugiej osoby może miec swój kres... :(