Cześć.

W sumie to nie wiem co mam robić, co pisać, bo chyba początki są zawsze najtrudniejsze, we wszystkim. Wczorajsza notka chodziła mi po głowie od bardzo długiego czasu i oczywiście, dla niepisanej zasady początek był najtrudniejszy. Teraz też nie wiem jak ma zacząć i właśnie dlatego o tym pisze, może ta umiejętność zaczynania przyjdzie z czasem? To uczucie jest straszne, mam ochotę coś napisać, ale nie wiem co, więc może się przedstawie?

Notka:

Jestem Natalia, mam normalny dom, normalną szkołę, nienormalnych znajomych, (ale to chyba normalne. Teraz każdy chce się wyróżnić na siłe, chociaż by głupotą i udawaną nienormalnością). Pozornie jestem dziewczyną otwartą, towarzyską, taką, z którą można się pośmiać, pogadać. Udaje, że twardo stąpam po ziemi, że, to co mówią, myślą o mnie inni mnie nie interesuje. Tak naprawdę jednak, chyba jestem zupełnym przeciwieństwem tego co przedstawiam, tego jaka jestem na co dzień. To żałosne. Chyba udaje kogoś kim nie jestem i chyba już sama nie wiem kim jestem. I chyba wiem, że nigdy tego nie zmienię. Tak, to zdecydowanie żałosne. Ale najsmutniejsze jest to, że ja chyba inaczej nie potrafię, że chyba właśnie taka jestem. Mam też swój nałóg, coś, co mnie niszczy. Palę. To taki spadek, to mi zastało po nich, po tych, którzy odeszli. Odeszli i choć straciłam ich to tak naprawdę wiele zyskałam i to mnie cieszy, ale o ty może innym razem.