zamułka.

W sumie to nic mi się nie chce. Od kilku tygodni cały czas śpię, naprawdę, non stop. Śpiąc intensywnie śnię, porządkuję myśli, o wszystkim, o wszystkich.

Dzisiaj dopadły mnie wspomniania, wchodzę na profil, matko, chyba już nie poznałabym Cię na ulicy. To tylko rok, rok jak nie rozmawiamy, nie widujemy się. Pamiętam jeszcze twój uśmiech, twoje słowa, twoje ręce. Pamiętam jak do ciebie przyjeżdżałam, jak wtedy w wakacje. Pamiętam jak wywróciliśmy się w trawę kiedy przyjechałam, bo nie utrzymałeś równowagi. Pamiętam jak się poznaliśmy. Jak skończyliśmy znajomość. Pamiętam, kapeluszniku.

Tyle osób przewinęło się przez moje życie, tyle osób do niego wracało, tyle znikało na zawsze...

Czy ja potrzebuję kolejnego przyjaciela? Chyba nie. Po co mi ktoś, kogo widzę w zupełnie innej roli, do której nie pasuje? A jednak tak bardzo nie mogę, nie chcę odpuścić. Sama się dziwie, ale ufam, w jakiś dziwaczny i pokrętny sposób, zaufałam. To kolejny powrót po latach. Zależy mi, ale dużo łatwiej stworzyć maskę "już mi przeszło." Chyba tego wieczora bardzo brakuje mi kogoś, kto mnie przytuli, żebym mogła po prostu się rozpłakać. Kogoś kto pogłaszcze mnie po włosach i powie: "nie martw się, przecież masz mnie." Ale czy chcę faceta? Tym bardziej faceta na stałe?

W zasadzie dzisiaj mam lekkiego dołka, ale już nie przez ciebie. To już ponad miesiąc a ja prawie nie płaczę, nie załamałam się. Czy to oznacza że już mnie nie obchodzisz? Już Cię nie potrzebuję? Dokładnie tak. Nareszcie przyszło ukojenie, nareszcie odszedłeś. To jest naprawdę cudowne, czuć to aż tak. Być aż tak pewną że zostawiłam to za sobą. 

NOWY POCZĄTEK

https://www.youtube.com/watch?v=dOFXDU9lxXU