orationem

Każdy dzień tak samo kończę modlitwą o to aby kolejny dał mi siłę by żyć. Każdy z nas jest jednocześnie bardzo silny i jednocześnie bardzo słaby. Człowiek może znieść wiele ale nie wszystko. Jesteśmy przystosowanie do życia w społeczeństwie. Tylko Bóg nie brał poprawki na to, że to społeczeństwo nie zawsze jest dla nas dobre i często jest szkodliwe. Staram sobie wiele rzecz tłumaczyć. Staram się wierzyć ale w czasach kryzysu wiary i wartości wszystko upada. Wszystko. Czasem trudno odszukać mi sensu i potrafię milczeć godzinami szukając go wzrokiem w oddali. Każdy z nas ma taki moment, że traci grunt pod nogami i nie wie co zrobić. Czasem lepiej usiąść i przeczekać aż wróci wszystko na swoje miejsce, a czasem trzeba pobiec kawałek dalej by znaleźć nowy punkt zaczepienia. Życie człowieka musi mieć sens nawet gdyby pozornie go nie miało. Nawet w bezsensie jest sens. Wszystko musi go mieć i wszystko go ma. Czasem trudno mi w to wierzyć bardzo ale tak trzeba. Nie mam dziś siły na nic. Jestem wykończona. Ta szkoła doprowadzi mnie do zgonu albo ja tych idiotów. Po prostu ręce i wszystko inne opada .