dependentiam

Znikam. Znikam. Znikam. Każdy dzień udowadnia mi, że wcale nie jest tak jak być powinno. Nic się nie układa tak jak być powinno. Nie mogę zagrzać na dłużej kąta. Ciągle chcę czegoś innego. Każdego wieczoru zerkam na telefon 8687546479687 razy czekając na SMS'a choćby jednego. Nie ma miłości więc nazwę to nowym uzależnieniem. Poza tym nie można kogoś kochać po miesiącu znajomości. Ale dziwnie mi dobrze gdy wiem, że on cieszy się moim szczęściem i wspiera, gdy jest źle. Ale jedynym jego mankamentem poważniejszym jest dziewczyna która niemal go zdominowała. Uwielbiam rozmowy z nim. Może to nic takiego. Nie wiem. Z drugiej strony jest jeszcze ktoś kto też bardzo mnie pociąga i nie wiem jaki wymiar ma nasza znajomość. Ale w tej znajomości nic nie jest proste. On jest zniszczony przeszłością. Blizny odciskają piętno na ludziach i po nim to widać. Nie trzeba mieć nadprzyrodzonych mocy by wiedzieć, że ktoś był kiedyś skrzywdzony i dziś jednocześnie błaga o to by móc zaufać i kochać, a z drugiej jest w stanie strzelić do siebie z drugiego końca pokoju by tylko nie czuć i nie zakochać się. To takie dziwne ale chciałabym zmienić jego życie. Zmienić całkowicie. Dać azyl i pokazać, że wariatki kochają mocniej i wytrwalej, że są kobiety czegoś warte. Mimo, że miłości nie ma mogłabym go kochać. Mogłabym ale nie dostałam przyzwolenia. Nie dostanę. Chory system w którym żyję. Chciałabym nauczyć go siebie na pamięć i wyryć w podświadomości zakrywając odrobiną swego serca blizny. Wiem, że jestem bardzo silna ale on też jest silny i nie damy sobie za wygraną. To boli. Tak bardzo chciałabym być dla niego ważna i jedyna, a tak bardzo czuję się bezradna i słaba. Chciałabym móc zmienić jego świat. Nadać mu swoich barw i swojego wyrazu. Nauczyć go kochać od nowa. Przepraszam ale nie mam weny ale chciałam się tym z kimś podzielić. Potrzebowałam tego.. Wszystko mnie przygniata i nie mam głowy. Czuję się jak szmaciana laka.. Beznadziejnie jest.