broken

Myślałam,że mogę być silna.Widocznie się pomyliłam.Jestem w rozsypce.Nie wiem co ze sobą zrobić.Szczęście chyba nie jest przeznaczone dla mnie.Chciałabym mieć inne życie.Chciałabym,żeby moim największym zmartwieniem był wybór pomiędzy spodniami a spódnicą,żółtą a zieloną bluzkę.Ale nie.Ja czuję jak cała sypie się od środka.Już nie wim kim jestem i czego chcę.W sumie najchętniej zostałabym w domu i już nigdy więcej z niego nie wychodziła.Tylko szkoda,że to jest nierealne...Zawsze chciałam być idealne,a jestem tak cholernie beznadziejna!Nie mam z czego się cieszyć,ale wciąż muszę udawać przed ludźmi,że jest zajebiście i kryć wodospady łez pod głupim uśmiechem,który tak fałszywie oddaje moje emocje.Ale nie moge przecież chodzić ulicami zapłakane,nieustannie...Dlatego przybieram maske "wszystko w porządku,jeste genialnie,kocham życie!". A tak naprawdę w mojej głowie kłębi się milion myśli,które nie dają mi spokoju.Po prostu się sypie i nie jestem w stanie się pozbierać.I coraz bardziej przekonuje się,że marzenia są nie do spełnienia.To co próbowałam stworzyć wokół siebie to jedno wielkie kłamstwo,w które nie jestem w stanie uwierzyć.Zazdroszcze ludziom,którzy mają w sobie siłe,by walczyć  o swoje,bo ja już dawno straciłam wiarę w siebie i nie potrafię jej odzyskać.Nawet nie wiem od czego zacząć,czego szukać,co będzie pomocą dla mnie.Po prostu nie wiem.Czasami myślę,że lepiej by było i dla mnie i dla innych gdybym wogóle się nie urodziła.