Baletnica w spódniczce do góry nogami (chociaż nóg tu nie ma), która grzmotnęła głową w tę platformę

Bądź strzała dmuchawka, która właśnie trafiła w tarczę

Albo człowiek bez rąk i nóg

Takie ściany zawsze chciałam mieć w pokoju

Mozaika

Czarna dziura oddzielająca sklepienie niebieskie od sklepanej ziemi

Nie no, naprawde nie wiem, co tu pisać

Myśli warte opublikowania zawsze zdążą zniknąć, nim zdecyduję się coś napisać

Naprawdę jest ich dużo

A może tak naprawdę nie są tego warte i skrzętnie je ukrywam, by się nie ośmieszać

Głównie dlatego, że nie wiem, jak te myśli sformułować w odpowiedni sposób

Wcześniej jakoś nie sprawiało mi to problemu, no ale to wcześniej

Ja na ogół rzadko kiedy się dzielę z kimś swoimi poglądami na dane tematy

Ale jak niby ktoś ma mnie ocenić, skoro nie zna moich poglądów i sposobu myślenia?

 W rozmowie zawsze przybieram jakąś maskę

Mam problem z jednoznacznością i mówieniu wprost

To pewnie stąd moje trudności

W rozmawianiu z innymi

A także w korzystaniu z nabytej wiedzy - bo samo jej posiadanie nie wystarcza

Więc czasem mam wrażenie, jakbym miała umysł kilkulatka

Który nie wie nic

Poza tym słowo pisane brzmi o wiele lepiej niż niejasno sformułowany bełkot w połączeniu z jąkaniem, przełykaniem śliny i nabieraniem oddechu

Który za bardzo mi daje w kość

Po jednodniowej przerwie w domu znów wyjeżdżam do krainy spokojnej dobrotliwości z dawką infantylności