Witam, jestem Kinga
Mój photoblog ma na celu dotarcia do niektórych osób, uświadomienia im pewnych rzeczy, chce zeby zobaczyły swiat w innym słońcu. Oczywiście nie chce sie w żaden sposób tutaj wywyższać. Jak ktos lubi czytać czyjeś poglądy na różne tematy to zapraszam :)
Dziś napisze o miłości na odległosć
A więc tak, najpierw zaczne troche o sobie, jestem osobą która zbytnio nie przywiązuje sie do ludzi i która nigdy sie nie zakochała a była w związku na odległosć. Co moge na ten temat powiedzieć..Przecież nasza 2 połówka nie musi znajdować sie kilometr ani dwa, ona może znajdować sie anwet i 500 km, bo taka odległośc łączyła mnie i mojego chłopaka. Myśle, ze nie powinno sie od razu skreslać drugiej osoby z powodu odległosci, bo tak jak z wyglądem, nie mamy na to wpływu. Jęsli dajecie rade sie spotykac chociazby co kilka tygodni to i tak sukces, a jezeli macie po 14,16 lat to troche cięzko bo wiekszosć rodziców nie póści swojej nastoletniej córki bądź nastoletniego syna samego na 2 koniec Polski. Pamiętajcie, jeżeli kogoś naprawdę kochamy to przezwyciężymy wszytsko, nawet tą odległosć, bo nie wazne sa kilometry które was dziela lecz uczucie które was łączy. Miłosć na odległosć jest bolesna, ale mysle, ze warto. W dzisiejszych czasach jest milion sposobów na utrzymanie kontaktu. Oczywiście każdy człowiek potrzebuje bliskości drugiej osoby, dotyku, mozliwości przytulenia się bądź pocałowania, ale jesli ktos jest silny to wytrzyma. W miłosci na odległosc piekne jest to, ze w związkach na mała odległosć mozemy spotykac sie nawet codziennie, i nie zdajemy sobie sprawy jak ważna jest każda godzina, minuta czy sekunda spędzona z drugą połówką. A jak spotykacie sie co np. 3 tygodnie to jestescie tak szczesliwi, tak szczesliwi, ze w końcu sie przytuli ta osobe, wkońcu sie powie jej jak bardzo sie ja kocha i decenia sie każdą sekunde. Nie wiem co moge jeszcze na ten temat napisać, powiem tyle, ze nie bójcie się kochać :)
dobranoc