kłębek nerwów

ćwiczebny wybieg w stawianiu babek piaskowych-mój dzisiejszy post.w głowie mam taki przemiał,że przydałoby sie dobre sitko i łopatka.wzięłam się w tej chwili za odcedzanie,ale to może troche potrwać.
właściwie to z grubsza ujmując  jestem szczęśliwa.na dodatek dość długo bo już od tygodnia.
konkurs we Wągrach i oderwanie od codzienności podziałało na mnie kojąco.zżyłam się z ludźmi i zrobiłam krok który rokuje nadzieje na przyszłość (siłą rzeczy w tym miejscu muszę się teraz sama do siebie uśmiechnąć).
jednak to co dobre nie byłoby tak smaczne,gdyby nie zostało zaprawione gorzkim smakiem.
rzeczywistość się zaczęła już w poniedziałek,a na dobre wczoraj.
i teraz jestem już spowrotem targana różnymi myślami,gdybaniem i odległym marzeniem o świetlanym jutrze.nie jestem już w tym co robie sama,ale wciąż mam ochotę zwinąć się w kłębek i zapomnieć.hm...albo schować się w kimś...slniejszym ode mnie.
życie jest bagnem i stwierdzam,że nawet Ci którzy w nim żyją świadomie,nagle zaczęli czuć swąd.to dobrze.że macie oczy i uszy otwarte.może pójdziecie za to do nieba.
a może po prostu dostaniecie jednego mniej kopa w dupę na ziemi.

a i tak wszyscy skończymy tak samo...