4:00 pierwszy budzik, nie potrafię wstać bo przecież 2 godziny snu to niewiele

4:15 kolejny budzik, czas wstać

4:20 mama po raz kolejny wstaje i robi mi śniadanie żebym mogła pospać te 15 minut dłużej, bo 15 minut to dla mnie już wiele

4:40 jadę na pociąg

5:13 odjeżdzam

10:27 przyjeżdżam

19:00 kończe zajęcia

22:35 odjeżdżam

3:18 przyjeżdżam

4:05 robię remix

4:45 mogę iść spać

7:00 wstaję bo przecież zaraz muszę jechać na turniej z podopiecznymi

15:00 nie jestem w stanie nic zrobić, organizm odmawia posłuszeństwa i krzyczy DOŚĆ, a przecież powinnam mieć jeszcze 6 godzin zajęć...

i tak już prawie 9 miesięcy, cały miesiąc spędzony w pociągach-36 dni dokładnie

dopóki ktoś tego nie przeżyje na własnej skórze, nigdy mnie nie zrozumie

przyszły rok będzie wyglądać inaczej, bo po co tyle się poświęcać skoro wokół i tak znajdzie się jakieś "ale" a o słowie "dziękuję" można zapomnieć.

POMÓŻ MI WSTAĆ