kulomiotający

powiem:

ach.

pamiętasz?

pamiętasz, wtedy, to  pole elektryczne, ten warkot, jazgot elektronów

pamiętasz jak nie mogliśmy ich w sobie utrzymać, przeskakiwały między nami i strzelały

z łuku, z pistole... tam pistoletu, z karabinu strzelały, okładały nas pociskami armatnimi,

i grawerowały nimi na naszych oczach te obietnice, te słynne obietnice

o obłąkanych podróżach zawrotnej szybkości ekscytacji bez chwili wytchnienia

obiecywały że bezdech bezczas, że sens <bez bzu nawet>

że dnia powszedniego ulotnienie nienie nienienie

tak, powiem - pamiętasz?

pamiętasz jak potem...

ano cóż- nie pamiętasz.

może, kiedy będę już tak strasznie stara, że zda mi się ten niepomarszczony okres pomyloną lekturą szkolną

i dostanę kaszlu ze śmiechu, na samo wspomnienie 

może wtedy powiem:

cholera

całe życie chciałam cię zjeść

jak kremówkę

ale rozumiesz, ta wieczna

dieta moralna

i tylko łuski po nabojach

pozbieram z podłogi.