my.wy.koniec

Zaczynam powoli uczyć się żyć bez Niego tutaj. Zaczynam przestawać wierzyć w Jego obietnice, że zobaczymy się niedługo, bo to ciągnie się miesiącami i za każdym razem, kiedy padały słowa "jednak będę później, teraz nie mam takiej możliwości...", czułam się,  jakbym umierała; jakby ziemia pode mną się osuwała, wyciągała swoje gliniane szpony i zabierała mnie w swoje objęcia; potrafiła trzymać tak mocno, że tracłam oddech, że zapominałam się we wszystkim, co robiłam i to mnie przerażło. Teraz ta ziemia byłaby wybawieniem. Teraz leżę zapomniana na dnie pustki. To oznacza kolejne tygodnie, miesiące, a nawet lata czekania. Usłyszałam od przyjaciółki, że da się tak po prostu odpuścić. Może nie przestać kochać, ale przestać płakać. Może nie przestać tęsknić, ale przestać czekać. Może nie przestać o Nim myśleć, ale przestać żałować, że Go nie ma. Podobno się da, ona tak zrobiła. Ale ja na to jeszcze nie mam siły. Narazie mam siłę na ocieranie łez i czekanie. Wieczne czekanie. Oddycham nikotyną i czekam. Obiecuję. Planem było to by zapominać o Nim częściej niż sobie przypominać, aczkolwiek zawsze gdy słyszę Jego imię dzieje się ze mną coś złego. Ale będę czekać. Ta wolność którą mi dałeś jest moim przekleństwem. 

ps. Nie masz prawa pisać "trzymaj się"już dawno się rozpadłam.

Na wiele tysiący kawałków. Miliony małych kawałeczków,

które już się pogubiły i nie będzie szansich odnaleść.

Nigdy.

Stało się.  

Żaden ze mnie ogrodnik

pod Twoją nieobecność zakwitł we mnie bez.

jestem taka

bezsilna

bezsenna

bezużyteczna

pustka po Tobie

bezdenna

bezczelna

bezlitosna

trujący najbardziej bez czyni mnie

bezdomną

bezimienną

bez Ciebie.